18/11/73

Η ΕΠΟΜΕΝΗ

Ερείπια μείνανε

μετά το κλάμα

κι ο αρμονικός

των όπλων ήχος

μα στο κουφάρι

στην αυλή

μια δάφνη φύτρωσε

και ιστορεί

την άνοιξη

στου χειμώνα τις αρχές

Σε τούτη εδώ την χώρα

από Νοέμβρη χαμογελά το καλοκαίρι!

ΣΤΟΝ ΔΙΟΜΗΔΗ ΚΟΜΝΗΝΟ

Όμορφη που ‘ναι Θεέ μου η βραδιά!

Οι σφαίρες χαρίζουν αθανασία,

με το δάκρυ

ξεδιψάει η Ελλάδα.

Όμορφη που ‘ναι Θεέ μου η βραδιά!

Με τους πόνους γέννησε το φως,

με τα κόκκαλα των πεθαμένων

δάφνινο έπλεξε στεφάνι.

Όμορφη που ‘ναι Θεέ μου η βραδιά!

Πότισε τις λεύκες με το αίμα των παιδιών της

ν’ ασημώσουν το γαλάζιο

στ’ άφοβα ουράνια

Όμορφη που ‘ναι Θεέ μου η βραδιά!

Κι ας ταξιδεύω

στη ράχη της σφαίρας

για το αιώνιο σκοτάδι!

ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΝ

Πρόσφεραν

το σκίρτημα της καρδιάς

την αναζήτηση της άνοιξης

… αυτοί στ’ απέναντι

χάρισαν νεκρούς

το βρυχηθμό των όπλων

τη γλώσσα της φωτιάς.

Μα τους ξέφυγε

και στους νεκρούς

χαρίσανε τις δάφνες!

ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Κτυπήστε τις καμπάνες δυνατά

βαράτε και τα σίδερα

ίσως ο Χάρος σταματήσει ν’ αλυχτά

ίσως πεθάνει της ζωής η χίμαιρα.

Κρατήστε αλυσίδες και καρφιά

να πιάσουμε τον Χάρο

να δέσουμε ψυχές στη σιγαλιά,

του Άδη τα σκυλιά να πάρω…

…οι ώρες της αγάπης

τυπώθηκαν στο δέρμα… 

ΚΑΗΜΟΣ

Και τώρα 

που να στυλώσω βλέμμα;

Που να μετρώ τα δόντια;

Άυλος ο θάνατος

και μοχθηρός

με φοβίζει με άδειες κόγχες

με μαύρο αστροπελέκι.

Λαμπάδα κι αν κρατήσω,

χάνω

στη  κάθε σκέψη

μια παρτίδα, μια ευχή.

Σβήσαν τα δάκρυα τον ήλιο

ο καημός, μαύρος, βουβός…

… φυσομανά. 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ποιος πεθαίνει;

Απλά θα γύρω να κοιμηθώ

αλλόκοτο ύπνο

και βαθύ.

Μα θα ξυπνήσω

στις σκέψεις,

στα όνειρά σας

όταν 

θα μηρυκάζεται τη ζωή σας

δόλιοι.