ΣΤΟΝ Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
Στο περπάτημα των ίσκιων,
τρίζει τη νύχτα
ο θάνατος,
όχι τ’ ανθρώπου το βάρος
μήτε ο ανθός
καθώς στα χαλίκια προσκυνά.
Είναι της νιότης οι στιγμές,
που μαραμένες αποχωρούνε
στο μπλάβο της ζωής χαλί
γλιστρώντας
στη λάσπη
των μυριάδων στεναγμών.
Τα σύγνεφα θα κλάψουν
τη βροχή τους,
έναν αγέρα θα φυσήξουν
να θρηνεί
μ’ ένα παιδί
που κρατά την ποδιά της μάνας.
Αγέρας που ανακάτωσε νεκρά μαλλιά
σε μάχη μακρινή
σε κρανίου τόπο
αιμάτινη μαρμαρυγή.
Να το τοπίο
που δεν ζωγράφισε κανείς.
Λίγη ομίχλη στο πινέλο
λίγη κραυγή…
….και η μπογιά χυμένη στο σανίδι
κηλίδα
σαν απάτη
σαν ολόκληρη ζωή.
Οι ποιητές τραβάνε
τους δεσμούς μες τη ζωή
που μας κράταγαν γερτούς.
Μα δεν λευτερώνουν τους ανέμους
την ώρα της σιωπής.
Μόνο σαν δέντρα
στέκουν
σαν ένοχες στιγμές,
στο πλάι
στο φέρετρο που σφραγίστηκε η γνώμη.
Εσύ Κώστα
πρόδωσες τη λύπη
πρόδωσες την μαύρη
της ζωής μας, τη ρακένδυτη τρελή,
όταν θέλησες, ο θάνατος
να σου φέρει τη γαλήνη.
Ποτέ δεν θα μάθεις
ότι ζήσαμε την ίδια «Πρέβεζα»
μέσα στο ίδιο μελάνι
μόνο που δείλιασες εσύ
και γι αυτό μπροστά προχώρησες…
…. Γενναίε μου …. δειλέ….
