ΣΤΟΝ Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Στο περπάτημα των ίσκιων,

τρίζει τη νύχτα

ο θάνατος,

όχι τ’ ανθρώπου το βάρος

μήτε ο ανθός

καθώς στα χαλίκια προσκυνά.

Είναι της νιότης οι στιγμές,

που μαραμένες αποχωρούνε

στο μπλάβο της ζωής χαλί

γλιστρώντας

στη λάσπη

των μυριάδων στεναγμών.

Τα σύγνεφα θα κλάψουν

τη βροχή τους,

έναν αγέρα θα φυσήξουν

να θρηνεί

μ’ ένα παιδί

που κρατά την ποδιά της μάνας.

Αγέρας που ανακάτωσε νεκρά μαλλιά

σε μάχη μακρινή

σε κρανίου τόπο

αιμάτινη μαρμαρυγή.

Να το τοπίο

που δεν ζωγράφισε κανείς.

Λίγη ομίχλη στο πινέλο

λίγη κραυγή…

….και η μπογιά χυμένη στο σανίδι

κηλίδα

σαν απάτη

σαν ολόκληρη ζωή.

Οι ποιητές τραβάνε

τους δεσμούς μες τη ζωή

που μας κράταγαν γερτούς.

Μα δεν λευτερώνουν τους ανέμους

την ώρα της σιωπής.

Μόνο σαν δέντρα

στέκουν

σαν ένοχες στιγμές,

στο πλάι

στο φέρετρο που σφραγίστηκε η γνώμη.

Εσύ Κώστα

πρόδωσες τη λύπη

πρόδωσες την μαύρη

της ζωής μας, τη ρακένδυτη τρελή,

όταν θέλησες, ο θάνατος

να σου φέρει τη γαλήνη.

Ποτέ δεν θα μάθεις

ότι ζήσαμε την ίδια «Πρέβεζα»

μέσα στο ίδιο μελάνι

μόνο που δείλιασες εσύ

και γι αυτό μπροστά προχώρησες…

…. Γενναίε μου …. δειλέ….

Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΛΕΞΗ

Περπάτησα στους δρόμους

μιας γειτονιάς απ’ τα παλιά

ξεκούρασα τη ματιά

στους τοίχους,

των παλιών

των αγαπημένων μου σπιτιών.

Το μυαλό βασάνισα για να ‘βρει

τις παιδικές μου, όμορφες στιγμές

τ’ ανοιχτόκαρδα, της εφηβείας γέλια

τις πρώτες του άνδρα ευθύνες.

Τα οράματα πλάνεψα

για να ‘ρθουνε σιμά μου

Μέσα απ’ το δάκρυ

της ανάμνησης

προσπάθησα να δω

πλάνεψα και τις εικόνες, γέννησα καινούργιες

Σεργιάνι

στο δρόμο βγάνω

όλη μου τη ψυχή

της έμαθα να σέβεται

τον πόνο

τη λύπη

του κόσμου την κακομοιριά.

Τόσο νέος κι όμως…

λόγια έχω μόνο

για μαύρη σκοτεινιά.

Ίσως να βράδιασε νωρίς.

Καθίσαμε μαζί

να προσθέσουμε

στον κόσμο κάτι.

Μαζί φτιάξαμε

 μια λέξη

γράμμα το γράμμα.

Πόνο τον πόνο,

Ψυχή την ψυχή,

Αίμα το αίμα

και αμπαρώσαμε τα πάντα.

Τα μικρά, τα μεγάλα

τ ‘άσχημα, τα ωραία

Δακρύσαμε κι οι δυό

απ’ το ψέμα.

Αγκαλιαστήκαμε, μανιασμένα

σε μια οδυνηρή ένωση,

περπατήσαμε στους ορίζοντες τους σκοτεινούς,

για να χαθούμε

σε κάποιου ήλιου τη δύση…

ΑΝΤΙΟ

Βούλιαξα στη σκόνη της ανάμνησης

στο μυαλό σκηνοθέτησα το μέλλον

κύματα πλημμύρισα αγανάκτησης

στο στερνό, το σφύριγμα των τρένων

ΜΑΧΗ

Προσπάθησε το φως για να περάσει

δεμένα μ’ αλυσίδες, σκότη

πάλεψε ο νιός μέσα στη πλάση

τα γηρατειά να μη νικήσουν, μα η νιότη

προσπάθησε η Φύση ξανά να πλάσει

Τιτάνες, γίγαντες τρανούς

Γυναίκες στου φεγγαριού τη χάση

να μην κερνάνε  ανείπωτους καημούς 

ΜΕΡΕΣ ΓΙΟΡΤΙΝΕΣ

Όλες τις μέρες αυτές, τις γιορτινές

λιόλουστες μέρες π’ οι ανθρώποι όλοι γελούσαν

φτάσαν στο μυαλό στιγμές αλλοτινές

τότε καημέ, π’ οι καρδιές μας τους ουρανούς μετρούσαν

κι αν κάποτε πονούσα, απ’ αγάπη στη καρδιά

κι αν το δάκρυ κάποτε κυλούσε απ’ ευτυχία

τώρα του ρολογιού με χτυπά η απονιά

λαχτάρησε στα στήθια, της ζωής η παρρησία.

ΕΝΑΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΥΔΙΑ

Δυό κουπιά καρφωμένα

στην άμμο…

δυό κονσερβοκούτια

σκουριασμένα απ’ τον καιρό…

αγνώριστοι της αμμουδιάς

οι βρεγμένοι λόφοι,

αγνώριστοι τώρα

του καλοκαιριού οι καημοί.

Τραβάς το μάτι

στης θάλασσας την άκρη

εκεί που το κύμα

αγριεύει τη φωνή του…

εκεί που οι βράχοι

ανήμποροι γέροι,

σακάτηδες, στέκουν

στης θάλασσας το μίσος μπρός…

Στη βρεγμένη, σέρνεις το μάτι, παραλία

τους πύργους να ‘βρεις των παιδιών

τον ήλιο που τους έψηνε ν’ ονειρευτείς

τη ζωοδότρα, παιδική χαρά…

Τώρα το κρύο γιομίζει την άμμο,

βροχή δένει το χώμα με την πέτρα

λες και τη θάλασσα ποτίζει,

να θεριέψει…

Αγέρας ταξιδεύει

τα νεκρά κογχύλια

κυλώντας πα στα βότσαλα

τη σιωπηλή κραυγή τους…

παγωμένη η νύχτα κρύβει 

την πληγωμένη ομορφιά,

τις βάρκες που δεν ταξιδεύουν,

ρημαγμένες στη στεριά,

δεμένες με τη θάλασσα

μόνο στα όνειρά τους…

Ορίζοντες χωρίς λευκά πανιά

μαυροφόρο θέλουν τον Θησέα

τους χειμώνες να γυρνά,

να ‘βρει ευκαιρία

τις θάλασσες να ονομάσει με τα ονόματά τους

τόσο αντρίκεια

όσο … οι γυναίκες είναι

…Αιγαίο…

…Ιόνιο…

…Ικάριο…

Τώρα νοιώθεις τους Δαιδάλους

συμβουλές  να δίνουν

της θάλασσας το μένος δείχνουν

με τα χοντροκομμένα δάχτυλά τους…

Κι όσο κι αν περνά η ώρα

ίδια η εικόνα

ίδια η χειμωνιά.

Μόνο στα βάθια των ματιών

έμεινε άδοτο ηλιοβασίλεμα

και στης καρδιάς τα σκοτεινά

κάποια φλέβα

νοσταλγικά

- Θυμάται –

- Ζει – 

Το παλιό γλυκό σκοπό…

ΠΑΡΑΞΕΝΟ

Μου ‘μαθες ζωή να βλέπω

στα πληγωμένα πόδια

στο αίμα που χάλκευε τον χαρακτήρα,

ζεστό και αμείλικτα γλυκό

Σαν του δρόμου τ’ αγκάθια

γδέρναν τις αναζητήσεις της ψυχής μας

και τους πόθους του κορμιού,

τότε λοιπόν,

αλλόκοτοι φανήκανε οι πόνοι…

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΥΡΤΑΡΙ

Βαμμένες στο κίτρινο της λήθης

οι σελίδες

από τα γράμματα αγάπης

Κιτρινισμένες κι οι αγάπες

απ’ τον άνυδρο, αδυσώπητο καιρό

Σκέβρωσαν

σάπια τα συρτάρια

που φυλάν τα περασμένα,

τις ορέξεις που φυλάν τις παλιές

τις ονειροπολήσεις τις ατέλειωτες,

τις λύπες, τις χαρές

που φαντάζουνε σημερινές

Θέλεις να δεις!

Μα, το συρτάρι, τρίζει το ξύλο του

Προσπάθεια ν’ ανοίξεις το χάος

Αντίσταση…

Προσπαθεί λες,

σε λήθη να κρατήσει

τους χαμένους θησαυρούς

Προσπάθεια να ξύσεις τις πληγές.

Αντίσταση…

Όσο παλιώνει

τόσο πιότερο σ’ αντιστέκει

Το ξύλο;

Τόσο πιότερο σε πολεμά

Το ξύλο;

Μα θέλεις να διαβάσεις!

Σ’ έχει πιάσει η όρεξη απ’ το σβέρκο

Θέλεις να λυπηθείς…

να δεις ποιοι προδώσαν…

ποιοι χαράξαν τη καρδιά…

Αντίσταση

Η σκουριά,

το χνάρι της λησμονιάς,

ο σύμμαχος του ξύλου

δεν σ’ αφήνουν ν’ ανοίξεις στην ομίχλη…

Αγκομαχάς…

Φωνάζεις…

Η επιθυμία, (εκδικήτρα της ζωής)

πιο μεγάλη

πλανεύτρα τρελή

Επιμένεις…

Αντίσταση…

Επιμένεις…

Το μπρούτζινο χερούλι, τρίζει τη φωνή του

σαν να βρίζει και συνάμα να παρακαλεί

Πεισματωμένο το συρτάρι

ανελέητα κρατεί

Τ’ ακροδάχτυλα ασπρίζουν

την προσπάθεια προδίδουν

το γινάτι

Οι γαλάζιες κορδέλες πρήζονται

ο πόνος καίει 

τ’ ανυπόμονο το χέρι.

Το συρτάρι

σφήνωσε το κίτρινο

στων σπλάχνων του τη σκοτεινιά

Κέρβερος, της περασμένης νιότης λες.

Προσπαθεί κι αυτό

με την ανίκητη δύναμή του

το δάχτυλο να σου πονέσει

κι όχι τη χαραγμένη σου καρδιά

Κατάλαβε επιτέλους

ανόητος ο ονειροπόλος

τις χίμαιρες  δεν κυνηγά

τώρα που πόνεσε το χέρι 

κι όχι το μυαλό

αυτή είναι του ξύλου η αλήθεια

η ξύλινη φωνή

Το νόημα της σκουριάς…

ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ

Έπαιζε απ’ τη στιγμή της πλάσης

ανάμεσα στα σύννεφα

και στον γήινο άμβωνα

Ο κορεσμός

δεν ταξίδεψε

στο γαλάζιο της φλέβας του

Έτρεχε ο ίσκιος του

στα ουράνια

στης γης τους κάμπους

Αδέσμευτος καβαλάρης

Θεόπεμπτος ονειρευτής

Πνεύμα ανήσυχο

χαράς αρνητής

ατέλειωτή του η όρεξη για γνώση

Μανία…

Μετά τους πόνους

δική του η καταστροφή

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Έπλασα κάποτε ελπίδες

όνειρα

γλυκές μοσχομύριστες εικόνες

Κάποτε είχα πλάσει 

στο νου

τις μελλοντικές μου τις στιγμές

Τόση τέχνη, για τόσο ψέμα!

Τόσος ο πόνος…

Καυτό το δάκρυ…

Άπλωσα στον ήλιο τις ελπίδες

νόημα ν’ αποκτήσουν

να πάρουν φως,

συνέχεια να γίνουν

του δεξού μου του χεριού,

αστέρια να γενούν

τ’ απέραντου σύμπαντος,

με το νόημα να ζεσταθούν

να ντυθούν

την αλαζόνα αλήθεια

Να αποτολμήσουνε

να πάρουν σάρκα,

στους αδυσώπητους,

να γιγαντωθούνε, τους καιρούς 

Χαρούμενους να κάνουν

τους ονειροπόλους ποιητές

να τους καταστήσουν πάλι,

του κάλλους υμνητές

Φύλακες,

του πεπρωμένου, της αλήθειας

Κριτές των όρκων 

Και της τιμής!

Των άγραφων νόμων

γραφείς

της λευτεριάς τιμητές!

Σαν καήκαν στον

ήλιο οι ελπίδες…

Η μέρα σέρνει πίσω της

άσχημο αδέρφι τη νύχτα

Την ασχήμια της κρύβει στα σκοτάδια

όπως εγώ τ’ αποκαΐδια….

ΚΥΡΙΑΚΕΣ

Τι γενήκαν πια οι Κυριακές

πότε χαθήκαν στη μιζέρια;

Πως φυτρώσαν οι ντροπές,

που χαθήκανε τ’ αστέρια;

Πες μου πως υπάρχουν

μ’ ένα χαμογέλι, ένα φιλί…

Πες, πως στη ζωή μας άρχουν

το γέλιο και η χαρά τ’ ανθρώπου η τρελή…

ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ Η ΩΡΑ

Φουσκωμένες παπαρούνες,

αιματικά ωραίες

σε μια άνοιξη χλωμή

( σκιάχτρο λύπησης, απομεινάρι του αεί )

Οι πρώτες οι ματιές

Την ώρα της λύτρωσης

ερμητικά κλειστό τ’ αφίλητο στόμα,

θα κρατεί

τις λίγες λέξεις

τις στερνές,

που θέλει να σου πει.

Την ώρα της λύτρωσης

τραντάξου σώμα

απ’ τα χάδια που θυμήθηκες…

Κάψου στήθος,

απ’ τα δάκρυά της

που πάνω σου χυθήκαν…

σπάραξε καρδιά, 

απ’ την αγάπη που ‘δωσες

κι απελπιστικά τώρα θυμάσαι.

Βλέπεις…

δύσκολη πάντα είν’ η νύχτα.

Ανάμνησες από πιοτό

και πίκρα στην καρδιά…

…γελοίε ποιητή

πρέπει να το νοιώσεις…

… μετά τη νύχτα

πάλι νύχτα ξημερώνει…

ΜΟΝΑΞΙΑ

Πες μου λοιπόν

στους κουρασμένους ουρανούς

να μην ριγώ

Διάλεξε της νιότης χρώματα

απαλά να τραγουδώ.

Ανάσανε βαθιά,

τις τόσες τις καρδιές

τώρα

που μόνες στο σεργιάνι βγήκαν…

… μόνες οι τρελές…

Λυπηθήκαν και κλάψαν οι ματιές

σαν αντικρίσαν να γυαλίζουν

αχνά, οι βρεγμένες τσίγκινες σκεπές…

Αλλόκοτη πληγή η μοναξιά

μικρόψαρο που σπαρταράει στα ρηχά…

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΥΣ

Ειρωνεία να σου μιλώ

τις λέξεις τις παλιές

την ώρα που ψεύτικα υποχωρούμε.

Λαχτάρα στα μάτια

δεν σου φανερώνει 

του νου το ψέμα

της καρδιάς τη σιωπή

του σώματος τις ανησυχίες 

ΑΝΑΠΑΥΣΗ

Μέτρα τους χτύπους της φλέβας

Την ώρα που θα φεύγεις…

Φτωχή σκιά, πικρόχολη

αφήνεις πίσω,

να κελαηδάει τους λυγμούς,

μαύρο αηδόνι

Στα βάτα φούντωσ’ η πυρκαγιά

στα δύσβατα βουνά.

Ψηλότερες οι φλόγες απ’ τα ελάτια

κι οι καπνοί, δοξολογίας λιβάνι στον αέρα,

π’ ευλαβικά

κρατεί σου την εικόνα,

στους ορίζοντες πάνω,

των ακτών ναν η τροφή

Μες την καρδιά σ’ ανάρτησα,

λιόλουστη ήσουνα φοβέρα,

που λαμπυρίζει μια αστραπή,

τον ιδρώτα και το αίμα.

Να γείρω θέλω

(με κούρασε η ζωή)

στο χώμα το σκληρό

για τον στερνό τον ύπνο

Μα τα πλατάνια 

δεν με ξέρουν πια

φοβηθήκανε τον πόνο,

σαν χυθεί από το στόμα,

μήπως τις ρίζες κάψει

μήπως κάποιος κλώνος μαραθεί.

Γι αυτό την αγκαλιά σου

έψαξα

να ξαποστάσω

να ξεχαστώ

σ’ ένα ταξίδι

στη θέρμη του αγκώνα

στη δύναμη του γυναικείου μπούστου.

Ξέρω 

τον πόνο δεν θα φοβηθείς

τον λαχτάρησε

 παρέκει 

σε πλακόστρωτες ανηφοριές,

σε κάποια κρύα μέρα,

σ’ ένα γέλιο,

σ’ ένα μπαλόνι,

σε κάποια Αποκριά.

Σερπαντίνες γινήκαν τελικά

τα όνειρα και οι ελπίδες

μιας ώριμης αγάπης,

μιας ηδονής πικρής,

στ’ Άπειρου το χάδι.

Τον μέσα μου άντρα,

δέξου λοιπόν

νανούρισέ τονα γλυκά,

ξαπόστασέ του

τα δυοσμομύριστα βλέφαρα,

φίλα του τ’ αλατισμένα χείλη.

Πάρε λίγο αλάτι,

κράτα το για φυλακτό,

τάισε στα ύστερα

τα πεινασμένα

του χειμώνα μας σπουργίτια.

Δως τους ψίχουλα να φάνε,

στοργικά,

πολλά θα βρεις

μέσα στις φλέβες

Θάναι το πάθος που ‘χει μείνει

την ύστατη

την θαλερή την ώρα

Βγάλε το πουκάμισο

να φανούν τα άσπρα στήθια,

τη φούστα σήκωσε ψηλά

στα μακριά, μαρμάρινά σου πόδια,

ο ήλιος να σε πάρει

Γύρισ’ ανοικτές τις ποθητές σου τις παλάμες

να τις δει το φως, 

τον αφαλό σου

που κάποτε σου ‘δινε τροφή,

χάρισέ τον

στα ψηλότερα βουνά,

στα χιονοσκέπαστα….

Στον Όλυμπο…

Στον Ψηλορείτη…

Στον Ταΰγετο…  

Και σαν το θάρρος τους 

μαζέψεις στα πνευμόνια,

νανούρισέ με, μ’ ένα θρήνο.

Μ’ ένα αγκομαχητό

ίσως κάπου - κάπου μ’ ένα λυγμό.

Φοβάμαι μη κάποτε ξεχάσεις

το λόφο που

ο τάφος μου

θα φέγγει την ξανθιά σου μέρα

ΑΝΥΔΡΗ ΕΠΟΧΗ

Φτωχικό το χώμα

μέσα στους πόνους, αλυχτά του,

την προαιώνια φωνή.

Κουράστηκε εφέτο

λίγη – λίγη να χαρίζει

των ανθών του τη ζωή.

Μαραμένα φυτρώνει

στη ξεραμένη αυλή κάποια φυτά.

Καβαλάρης ο ήλιος ξεκινάει

στην άνυδρη εποχή

κομπάζει

στέλνει λάβρα να καίει τη γη.

Την ορφάνια τους γυαλίζουν οι πέτρες

κλαιν την ερημιά.

Το πράσινο στο κυπαρίσσι

παλεύει να σωθεί

ασπάζεται τ’ ονείρατα

την λίγη περηφάνια.

Τα όρη τρεμοσβήνουν

Χάνονται στην άηχη βουή

η ζέστη, αβάσταχτη, το κοίταγμα κρατεί.

Άνυδρη εποχή

Άνυδρη στις ρεματιές

κουβανά του κόσμου τη θανή…

ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ

Την νύχτα των Αγγέλων

του Κάιν ξέσπασε η οργή

τον αδερφό του θα σκοτώσει απ’ την αρχή

του αιμάτου να νοιώσει ηδονή

Την νύχτα των Αγγέλων

κρεμάσανε τη γη

λατρέψανε τα είδωλα,

αφουγκραστήκαν, δέος γιομάτοι

την ανελέητη καταστροφή,

να τους τρυγά στις στράτες

λυγερόκορμη, καμαρωτή.

Την νύχτα των Αγγέλων

παραμερίσαν τον Θεό

κατάρες στο χώμα ρίξαν

που εγέννησε σεισμό

Την νύχτα των Αγγέλων

οι μουχλιασμένοι ανοίξαν τάφοι

βγήκαν οι ασυγκράτητες ντροπές

και οι νεκροί

λαρυγγίσαν την ευθύνη

Κόσμος τρέχει

να γλυτώσει την θανή

Την νύχτα των Αγγέλων

χαιρετάνε τον κόσμο οι ανθρώποι

κατηγορούμενοι στον Άδη πάνε

όλοι μαζί

και μόνοι

όλοι τους δειλοί.

Την νύχτα των Αρχαγγέλων

βρυχώνται οι ουρανοί 

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Ανέμισαν στους αγέρες τα κουρέλια

τ’ απομεινάρια της μίζερης ζωής

σταματήσαν τα ολόγλυκα τα γέλια

ακούστηκε μακρόσυρτος ο θρήνος της τρελής.

Πάλι οι Κασσάνδρες προφητεύουν

Πάλι το βαθύ του Άδη αγναντεύουν

ΣΚΕΨΟΥ

Σκέψου πως κάποιος πεθαίνει τώρα,

προσπάθησε να δεις πως τρέχει ο ορός

νοιώσε πως του λιγοστεύει η ώρα

δες…

απ’ τις πληγές του χύνετ’ ο καημός

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Αν ξεθωριάσεις το χρώμα απ’ το λουλούδι

αν την ολόγλυκη του πάρεις την οσμή

αν την λάμψη κλέψεις απ’ το αστερούδι

αν σβήσεις τ’ ονείρου μια μορφή

αν αγκαλιάσεις σκέτο αέρα

αν αρχίσεις να προσέχεις τις σκιές

αν ήλιο δεν βγάζει πια η μέρα

αν δεν επουλώνοντ’ οι πληγές

αν σε μια νύχτα έζησες τα γηρατειά

αν ο πόνος στάθηκε μπροστά σου ορθός,

αν ζήλεψες των νιών τη λεβεντιά

αν λαχτάρησες να λειώσει ο καημός

αν φαντάστηκες στιγμές ωραίες να περνάνε

αν τα χέρια σηκώνοντας δεν τις ακουμπάς

αν οι χειμώνες μόνο κρύα σε κερνάνε

αν βλέπεις τα καλοκαίρια και μόνος σου πονάς

αν λάξευσες γρανίτινους βράχους

αν έκλαψες τις ψηλές κορφές

αν λυπήθηκες τους ανθρώπους τους μονάχους

αν σκοτάδια γίναν οι χαρούμενες γιορτές

αν όλα αυτά τα έχεις νοιώσει

αν όλα αυτά τα ‘χεις γευτεί

αν κομμάτια απ’ την καρδιά σου έχεις δώσει

αν το μυαλό σου θέλει ν’ ονειρευτεί…

ξέρεις γιατί στίχους τέτοιους μόνο γράφω

ξέρεις ποιος είναι ο ποιητής

ξέρεις με μαύρο τα πάντα γιατί βάφω,

θα έμαθες πια, ποιος είναι ο λυτρωτής….

ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Άστραψες αστραπή

αναμεσό στις συμπληγάδες

φως

δίνεις με τον καημό σου

ανταρεύεις τη θάλασσα μας 

αγριεύεις την ηρεμία

βγαίνεις ανέγγιχτη στο μάτι του κυκλώνα,

πλοίο που κουβαλάει το ξύλο

απ’ τους σπασμένους της ζωής σταυρούς.

Τους νάνους γιγαντώνεις

γαντζωμένοι που κοιμούνται χρόνια,

τα πέπλα τυλιγμένοι

της αλησμόνητής μας σιωπής.

Αναποδογύρισε ο φόβος

μ’ ένοιωσες τον πόνο

με το δικό σου δάκρυ.

Λαχτάρησα…

της λατρείας σου τη μετάνοια

- τη νόηση του λατρέματος –

το πύρινο στέμμα που φορείς

στο λιόλουστο υπάρχω σου

ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Στου χειμώνα τη παγωμένη αγκάλη

έρημο, στέκει, στη νύχτα τ’ ακρογιάλι

τώρα πια χάθηκε η τρέλα η μεγάλη

των παιδιών οι φωνές, αυτή η ζάλη

Το καλοκαίρι μαζί του παίρνει

χαρούμενα τραγούδια και αγάπες

μόνο το κρύο τώρα γέρνει

στις αχνοφώτιστες των κέντρων λάμπες

Δεν υπάρχουν λόγια πια

έρημη στέκει η ακρογιαλιά

φύγαν αγάπες και φιλιά

μόνη βοή, τ’ αγέρα η λαλιά

Τα κύματα βρήκαν το κουράγιο

ανάστημα να σηκώσουνε ψηλό

να πλημμυρίσουν το έρημο μουράγιο

στη στεριά να δώσουν μάθημα καλό

Τώρα με το νου οι βάρκες ταξιδεύουν

τις σταμάτησε, εκδικήτρα, η φουρτούνα

τους θαλασσόδρομους, μόνες, αγναντεύουν

από το καλοκαίρι, μυρίζουνε μουρούνα

Να τα βράχια που παλεύουν

όρθια για να σταθούν

τους ορίζοντες πια δεν αγναντεύουν

δεν έχουν καιρό να κοιμηθούν…

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Στη μια στεκόταν η χαρά

στην άλλη η δυστυχία

ανάμεσά τους μια καρδιά

πάγωνε στου χειμώνα της τα κρύα

έλαμπε η μια πλευρά

ίσκα, π’ έφεγγε αναμμένη

στην άλλη κράταγε γερά

η σκοτεινιά φουρτουνιασμένη

σηκώθηκε ο αγέρας, στρόβιλος ψηλός

θα διώξει, είπα, την μαυρίλα

μα κείνος έπεσε σαν κεραυνός

της καρδιάς μου τρύγησε τα μήλα

τώρα κι απ’ τις δυό πλευρές

μαύρη μ’ αγκάλιασε απελπισία

νεκρολειτουργία άρχισε. Να δες…

τα φώτα άναψε άθεη εκκλησία

μέσα στο φέρετρο η ζωή

σάβανο τυλιγμένο με πανιά

στο ξύλο γαντζωμένη κι η ψυχή

κι αυτή θα λειώσει στη λάσπη τη τραχιά…

ΟΙ ΝΕΚΡΙΚΟΙ ΜΟΥ ΔΡΟΜΟΙ

Μαύρα τ’ Αχέρωντα

τ’ απύθμενα νερά

όλο ρουφάνε αχόρταγα

τα νεκροφιλημένα μας κορμιά

στο ξέφρενο τρεχαλητό τους παρασέρνουν

τις ψυχές και της κοίτης τ΄αγριόχορτα.

Δες! Σαν πετράδια λαμπυρίζουν τα μάτια των νεκρών

Καθώς τα άψυχα κορμιά τους, τώρα γέρνουν

Μη κλάψεις τους νεκρούς

πληρώσαν με τη ζωή τους τη χαρά

είχαν κοινό, που λερωθήκαν στις ίδιες αμαρτίες

χάσαν τους ίδιους αγέννητους γιούς

μόνο εγώ θα γυρνώ στους δρόμους

τους έρημους, τους νεκρικούς,

αφιερωμένος στης ψυχής τους πόνους

να ψάχνω προαιώνιους καημούς…

ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

Έλα μαζί να πάμε

ένα περίπατο, μια βόλτα

μέσα μας να κλείσουμε

του κόσμου τις εικόνες.

Των παιδιών να τραγουδήσουμε

τις γλυκειές φωνές

στης ζωής το στέμμα

σαν πετράδι να σε βάλω.

Έλα να μείνουμε

μέσα στο κόσμο μόνοι

να πάρω τη μορφή σου

να θυσιάσω τη ψυχή μου

Έλα για ν’ ανθίσει η αμυγδαλιά

και η νιότη…

Η ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ

Κουραστήκαν να χορεύουν οι σκιές στους τοίχους

ολονυχτίς παρασυρμένες, σ’ ένα ξέφρενο χορό

Μαραθήκαν οι κρίνοι στης ζωής τους κήπους

τελεύει το φως, στον αδυσώπητο καιρό

Σαν άσπρο – μαύρο, ανήσυχες ψυχές

οι μέρες και οι νύχτες σας περνούν

μονόλογοι σιωπής, απόληξες μοναχικές

που πίκρα και σκότη σας κερνούν

Πάντα γύρω σας επιμένει

να περιστρέφεται αέναο ερωτηματικό

τώρα μονάχη, σαν εφιάλτης, απομένει

η απεικόνιση της ζωής, τ’ απόλυτο κενό…

ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΗΔΗ ΠΕΘΑΝΕΙ …

Πες μου που πας;

Τι πας να κάνεις;

Ποια ζωή θα ζεις; Πες μου που πας;

Τάφος είναι μπροστά σου…

Φύγε

Δεν νοιώθεις το χώμα

στο πρόσωπο που πέφτει;

Δεν σε πονούν οι γάζες που σου δέσανε τα χέρια;

Δεν γεύεσαι στο στόμα

Μπαμπάκι επιθανάτιο να μπαίνει;

Ήδη η χαίτη γέμισε χώμα…

Τίναξέ την

δείξε πως ακόμα ζεις!

Ακόμη ζεστός ο ήλιος για να πεθάνεις!

ΣΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Η ΓΙΟΡΤΗ

Αν μπορούσες να έρθεις για να δεις

πως οι πόνοι γίνονται μαχαίρια

πως οι στεναγμοί σε ζώνουν της ζωής

κι οι λάμψεις πως σβήνουν απ’ τα αστέρια…

Αν μπορούσες να έρθεις και να πιείς

δίπλα μου κι εσύ ένα πιοτί

τα σκοτάδια που ζω, να τ’ αρνηθείς

να μη με πεις δειλό, μήτε και κιοτή…

Κι αν στο δρόμο που θα πάρεις για τα ‘δω

αντικρίσεις δυό κομμένα χέρια

μην τα μαζέψεις… για καιρό

πλανώμενα θα κόβουν τα μαχαίρια…

Πιο κάτω σίγουρα θα βρεις τη καρδιά

σάπια, μαύρη θα ‘ναι, πεταμένη

σπρώξτην με το πόδι κι ας βογγά

λίγο έζησε, μια ζωή καταραμένη…

Κι όταν στο καπηλειό θα φτάσεις

τίποτα δεν θα ‘βρεις από ζωή

ποτέ να μη σκεφτείς το τι θα θάψεις

τώρα που τέλειωσε η γιορτή…

όλα θάβονται ωραία

μ’ ένα δάκρυ μιας στιγμής

διέλυσε η καλή παρέα

τα κομμάτια σκόρπια μείναν της ψυχής

Το αίμα μύρισε ειρωνία

γελούσε το μαχαίρι στη πληγή

τα μάτια γιομίσαν αγωνία

τίναξαν τα πόδια οι σπασμοί

Η ανάσα στάθηκε στα στήθια

αγέρα χτύπησ’ η γροθιά

τώρα σε κατάλαβα στερνή αλήθεια

τώρα κατέβηκα στη σκοτεινιά

Κάπου εκεί θα ζεις εσύ,

κάπου εκεί που χάθηκα εγώ

κάποιος θα συνεχίσει να μισεί

κάποιον στον Άδη θ’ αγαπώ….

Η ΦΙΛΗ

Πρώτη βροχούλα σήμερα

πρώτη βροχή καλή μου

σταλιά - σταλιά στ ύστερα

δροσίστηκ’ η ψυχή μου

Διαμάντι η σταλαματιά

ρουφιέται απ’ το χώμα,

λες κι είναι δυόσμου η ευωδιά

που βγάζει το βρεμμένο σώμα

Σαν δάκρυ διάφανο, αγνό

που έκλαψε το μάτι

καθάριο μες το δειλινό

μ’ ανατριχίλα κύλησε στην πλάτη…

ΣΑΝ ΚΟΝΤΕΥΕΙΣ

Τώρα μόνο μια ευχή στα χείλη έχω,

να μη νοιώθω ποτέ τον πόνο

το μαχαίρι που μπαίνει στη καρδιά

να μη πονά, μα να σκοτώνει μόνο

το χρώμα να μη βλέπω

ούτε αφή σαν αίσθηση να έχω

το αίμα να μην το διακρίνω

τη ζέστη του στα στήθια να μην νοιώθω

Θεέ μου! Σ’ ευχαριστώ που κοντεύω

Τον Άδη δεν φοβάμαι, στο σκοτάδι δεν κιοτεύω…

ΑΝΑΜΝΗΣΕΣ

Τώρα που σκέφτεσαι

έχει πια νυχτώσει

φεγγαροσταλιές πασπαλίσαν τ’ ωραία σου μαλλιά

τ’ άστρα παραπονιάρικα

στο σεργιάνι έχουν ξεδώσει

στ’ ουρανού την απέραντη αγκαλιά

Μ’ ένα δάκρυ

συγχώρεση

έχεις πάρει, έχεις δώσει

ΠΛΑΚΑ

(ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΟΙΚΙΑ)

Έσυρα αργά τα βήματά μου

στη συνοικία των Θεών

έψαξα για τ’ μαρτήματά μου

στις βουβές γωνιές των οικιών

μια πόρτα χτύπησε στ’ αγέρα την πνοή

και ξάπλωσε στις πλάκες, φωτός αχτίδα

κάποιο δέντρο μίλησε μ’ απόκοσμη βοή

κι από το πρόσωπό μου πέταξε η στερνή ελπίδα

παρακάτω, παράφωνη η λατέρνα

διασκεδάζει τους παλιούς καημούς,

στο υπόγειο, στενόχωρη καπνίζει η ταβέρνα

της ζωής μας, αβίωτους καιρούς

λείπεις και μόνος μες τους δρόμους

της συνοικίας π’ αγαπήσαμε τρελά

παλεύω της αγάπης μας τους νόμους

αυτούς που με πάνε στην απελπισιά

ποτέ στα πικραμένα μου τα χείλη

δεν θ’ ανθίσεις την χαρά

πήρες στα χέρια σου τη σμίλη

και λάξευσες, γρανίτινη τη συμφορά

ΚΑΙΡΟΙ

Γύρισε ο ουρανός τ΄ανάποδα

Παραξενιά η φύση

Πήγε τον κόσμο μου παράμερα

Στάζοντας αίμα, του μυαλού η φθίση

Φύσηξε αγέρας παραμάζωμα

Ξεριζωθήκαν δέντρα

Χώματα, καρδιές, όλ’ ανακάτωμα…

Κι έταξες παράδεισο, πλανεύτρα!

 

ΣΩΜΑΤΑ – ΨΥΧΕΣ

Φεύγεις σαν την λέξη σου εκείνη

που πάντα είχα φυλακτό

μένει τώρα η παντοτινή γαλήνη

και το αιώνιο γέλιο το τρελό

(την ώρα), (που), χάνομαι, στ’ Αχέροντα την απεραντοσύνη

Θ’ αφήσω το σώμα, στο κοφτερό λεπίδι

να ματώσει, μόνο, κούφιο και νεκρό.

Κι αν θέλεις κάποτε να βρεις

πως πεθαίνουν κι οι ψυχές,

την ώρα που το σώμα μου θα θάβεις

ρίξε το βλέμμα, στις κλαίουσες ιτιές 

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

(κατηγόρια)

Φτιαγμένος από φύκια γλοιώδη, σάπια, γυαλιστερά

γεμάτος αμαρτία

βρωμώντας σήψη

είν’ ο κόσμος μας καρδούλα μου γλυκιά

Κοιτώ ανθρώπους μόνους, επίπεδους, ρηχούς

χωρίς λόγια

χωρίς σκέψη

να μετράνε χωρίς νόημα, αβίωτους καιρούς

Άνθρωποι – λίπη / κρέατα χωρίς καρδιά

να τρώνε λαίμαργα

ανασκαλεύοντας ξεδιάντροπα

και χωρίς τύψεις, ξερνοβολάνε τα παιδιά

Γιοί κα κόρες που μεγαλώσανε απλά

ζουν χωρίς ζωή

χωρίς αγέρα αναπνέουν

σύνορα δεν περνούν, πεθαίνουν μουλωχτά

Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς σκοπό

και γεννούν πάλι παιδιά

κρέατα πάλι σάπια, ξανά βρωμιά

θυσία στης γονικής ύπαρξης το βωμό

Χωρίς μόρφωση ή ημιμαθείς

όλο αιτίες βρίσκουν

αποτυχίες δικαιολογούν

τα βάρη φορτώνουν σ’ άλλους, ηλίθιοι οι αδαείς 

πως τους ανθρώπους εγώ να κρίνω,

μ’ απομακρύνει η αηδία

με διώχνει η μυρωδιά

Πως τον κόσμο ν’ αγαπήσω;

Πώς να πω δεν με πονά;

Ποια ζωή λοιπόν να ζήσω;

Ανελέητη η χαρά με προσπερνά

ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Κατάχαμα τον τρόμο έριξες

διώχνοντας λες βαριές ευθύνες

πάλι χαράματα να ‘βρεις έψαξες

κι έπεσες ξανά, στης νύχτας σου τις δίνες

κι ο τρόμος από κάτω ανδρώθηκε,

ορθώθηκε απ’ το χώμα

κι η ελπίδα αμέσως δόθηκε

ρίγησε αβοήθητο το σώμα

σαν φονιάς κατάματα σε κοίταξε

με χέρι σε χτύπησε βαρύ

σκοτάδι άσπλαχνο σε τύλιξε

που απελπισιά μόνο μπορεί

τη χαρά να πάρει ζήτησε

σαν του Άδη, τον μαύρο κυνηγό

το τι έχασες σου θύμισε

στον περασμένο χρόνο τον παντοτινό

και τώρα δεν έχεις τίποτα να πεις

έχεις λαχανιάσει το μυαλό

και τώρα δεν έχεις πια τίποτα να ζεις

έχεις συννεφιάσει τον ουρανό