ΚΑΗΜΟΣ

Και τώρα 

που να στυλώσω βλέμμα;

Που να μετρώ τα δόντια;

Άυλος ο θάνατος

και μοχθηρός

με φοβίζει με άδειες κόγχες

με μαύρο αστροπελέκι.

Λαμπάδα κι αν κρατήσω,

χάνω

στη  κάθε σκέψη

μια παρτίδα, μια ευχή.

Σβήσαν τα δάκρυα τον ήλιο

ο καημός, μαύρος, βουβός…

… φυσομανά.