Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΛΕΞΗ

Περπάτησα στους δρόμους

μιας γειτονιάς απ’ τα παλιά

ξεκούρασα τη ματιά

στους τοίχους,

των παλιών

των αγαπημένων μου σπιτιών.

Το μυαλό βασάνισα για να ‘βρει

τις παιδικές μου, όμορφες στιγμές

τ’ ανοιχτόκαρδα, της εφηβείας γέλια

τις πρώτες του άνδρα ευθύνες.

Τα οράματα πλάνεψα

για να ‘ρθουνε σιμά μου

Μέσα απ’ το δάκρυ

της ανάμνησης

προσπάθησα να δω

πλάνεψα και τις εικόνες, γέννησα καινούργιες

Σεργιάνι

στο δρόμο βγάνω

όλη μου τη ψυχή

της έμαθα να σέβεται

τον πόνο

τη λύπη

του κόσμου την κακομοιριά.

Τόσο νέος κι όμως…

λόγια έχω μόνο

για μαύρη σκοτεινιά.

Ίσως να βράδιασε νωρίς.

Καθίσαμε μαζί

να προσθέσουμε

στον κόσμο κάτι.

Μαζί φτιάξαμε

 μια λέξη

γράμμα το γράμμα.

Πόνο τον πόνο,

Ψυχή την ψυχή,

Αίμα το αίμα

και αμπαρώσαμε τα πάντα.

Τα μικρά, τα μεγάλα

τ ‘άσχημα, τα ωραία

Δακρύσαμε κι οι δυό

απ’ το ψέμα.

Αγκαλιαστήκαμε, μανιασμένα

σε μια οδυνηρή ένωση,

περπατήσαμε στους ορίζοντες τους σκοτεινούς,

για να χαθούμε

σε κάποιου ήλιου τη δύση…