ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΗΔΗ ΠΕΘΑΝΕΙ …

Πες μου που πας;

Τι πας να κάνεις;

Ποια ζωή θα ζεις; Πες μου που πας;

Τάφος είναι μπροστά σου…

Φύγε

Δεν νοιώθεις το χώμα

στο πρόσωπο που πέφτει;

Δεν σε πονούν οι γάζες που σου δέσανε τα χέρια;

Δεν γεύεσαι στο στόμα

Μπαμπάκι επιθανάτιο να μπαίνει;

Ήδη η χαίτη γέμισε χώμα…

Τίναξέ την

δείξε πως ακόμα ζεις!

Ακόμη ζεστός ο ήλιος για να πεθάνεις!

ΣΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Η ΓΙΟΡΤΗ

Αν μπορούσες να έρθεις για να δεις

πως οι πόνοι γίνονται μαχαίρια

πως οι στεναγμοί σε ζώνουν της ζωής

κι οι λάμψεις πως σβήνουν απ’ τα αστέρια…

Αν μπορούσες να έρθεις και να πιείς

δίπλα μου κι εσύ ένα πιοτί

τα σκοτάδια που ζω, να τ’ αρνηθείς

να μη με πεις δειλό, μήτε και κιοτή…

Κι αν στο δρόμο που θα πάρεις για τα ‘δω

αντικρίσεις δυό κομμένα χέρια

μην τα μαζέψεις… για καιρό

πλανώμενα θα κόβουν τα μαχαίρια…

Πιο κάτω σίγουρα θα βρεις τη καρδιά

σάπια, μαύρη θα ‘ναι, πεταμένη

σπρώξτην με το πόδι κι ας βογγά

λίγο έζησε, μια ζωή καταραμένη…

Κι όταν στο καπηλειό θα φτάσεις

τίποτα δεν θα ‘βρεις από ζωή

ποτέ να μη σκεφτείς το τι θα θάψεις

τώρα που τέλειωσε η γιορτή…

όλα θάβονται ωραία

μ’ ένα δάκρυ μιας στιγμής

διέλυσε η καλή παρέα

τα κομμάτια σκόρπια μείναν της ψυχής

Το αίμα μύρισε ειρωνία

γελούσε το μαχαίρι στη πληγή

τα μάτια γιομίσαν αγωνία

τίναξαν τα πόδια οι σπασμοί

Η ανάσα στάθηκε στα στήθια

αγέρα χτύπησ’ η γροθιά

τώρα σε κατάλαβα στερνή αλήθεια

τώρα κατέβηκα στη σκοτεινιά

Κάπου εκεί θα ζεις εσύ,

κάπου εκεί που χάθηκα εγώ

κάποιος θα συνεχίσει να μισεί

κάποιον στον Άδη θ’ αγαπώ….

Η ΦΙΛΗ

Πρώτη βροχούλα σήμερα

πρώτη βροχή καλή μου

σταλιά - σταλιά στ ύστερα

δροσίστηκ’ η ψυχή μου

Διαμάντι η σταλαματιά

ρουφιέται απ’ το χώμα,

λες κι είναι δυόσμου η ευωδιά

που βγάζει το βρεμμένο σώμα

Σαν δάκρυ διάφανο, αγνό

που έκλαψε το μάτι

καθάριο μες το δειλινό

μ’ ανατριχίλα κύλησε στην πλάτη…

ΣΑΝ ΚΟΝΤΕΥΕΙΣ

Τώρα μόνο μια ευχή στα χείλη έχω,

να μη νοιώθω ποτέ τον πόνο

το μαχαίρι που μπαίνει στη καρδιά

να μη πονά, μα να σκοτώνει μόνο

το χρώμα να μη βλέπω

ούτε αφή σαν αίσθηση να έχω

το αίμα να μην το διακρίνω

τη ζέστη του στα στήθια να μην νοιώθω

Θεέ μου! Σ’ ευχαριστώ που κοντεύω

Τον Άδη δεν φοβάμαι, στο σκοτάδι δεν κιοτεύω…