ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Ανέμισαν στους αγέρες τα κουρέλια

τ’ απομεινάρια της μίζερης ζωής

σταματήσαν τα ολόγλυκα τα γέλια

ακούστηκε μακρόσυρτος ο θρήνος της τρελής.

Πάλι οι Κασσάνδρες προφητεύουν

Πάλι το βαθύ του Άδη αγναντεύουν

ΣΚΕΨΟΥ

Σκέψου πως κάποιος πεθαίνει τώρα,

προσπάθησε να δεις πως τρέχει ο ορός

νοιώσε πως του λιγοστεύει η ώρα

δες…

απ’ τις πληγές του χύνετ’ ο καημός

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Αν ξεθωριάσεις το χρώμα απ’ το λουλούδι

αν την ολόγλυκη του πάρεις την οσμή

αν την λάμψη κλέψεις απ’ το αστερούδι

αν σβήσεις τ’ ονείρου μια μορφή

αν αγκαλιάσεις σκέτο αέρα

αν αρχίσεις να προσέχεις τις σκιές

αν ήλιο δεν βγάζει πια η μέρα

αν δεν επουλώνοντ’ οι πληγές

αν σε μια νύχτα έζησες τα γηρατειά

αν ο πόνος στάθηκε μπροστά σου ορθός,

αν ζήλεψες των νιών τη λεβεντιά

αν λαχτάρησες να λειώσει ο καημός

αν φαντάστηκες στιγμές ωραίες να περνάνε

αν τα χέρια σηκώνοντας δεν τις ακουμπάς

αν οι χειμώνες μόνο κρύα σε κερνάνε

αν βλέπεις τα καλοκαίρια και μόνος σου πονάς

αν λάξευσες γρανίτινους βράχους

αν έκλαψες τις ψηλές κορφές

αν λυπήθηκες τους ανθρώπους τους μονάχους

αν σκοτάδια γίναν οι χαρούμενες γιορτές

αν όλα αυτά τα έχεις νοιώσει

αν όλα αυτά τα ‘χεις γευτεί

αν κομμάτια απ’ την καρδιά σου έχεις δώσει

αν το μυαλό σου θέλει ν’ ονειρευτεί…

ξέρεις γιατί στίχους τέτοιους μόνο γράφω

ξέρεις ποιος είναι ο ποιητής

ξέρεις με μαύρο τα πάντα γιατί βάφω,

θα έμαθες πια, ποιος είναι ο λυτρωτής….

ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Άστραψες αστραπή

αναμεσό στις συμπληγάδες

φως

δίνεις με τον καημό σου

ανταρεύεις τη θάλασσα μας 

αγριεύεις την ηρεμία

βγαίνεις ανέγγιχτη στο μάτι του κυκλώνα,

πλοίο που κουβαλάει το ξύλο

απ’ τους σπασμένους της ζωής σταυρούς.

Τους νάνους γιγαντώνεις

γαντζωμένοι που κοιμούνται χρόνια,

τα πέπλα τυλιγμένοι

της αλησμόνητής μας σιωπής.

Αναποδογύρισε ο φόβος

μ’ ένοιωσες τον πόνο

με το δικό σου δάκρυ.

Λαχτάρησα…

της λατρείας σου τη μετάνοια

- τη νόηση του λατρέματος –

το πύρινο στέμμα που φορείς

στο λιόλουστο υπάρχω σου