ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Στου χειμώνα τη παγωμένη αγκάλη

έρημο, στέκει, στη νύχτα τ’ ακρογιάλι

τώρα πια χάθηκε η τρέλα η μεγάλη

των παιδιών οι φωνές, αυτή η ζάλη

Το καλοκαίρι μαζί του παίρνει

χαρούμενα τραγούδια και αγάπες

μόνο το κρύο τώρα γέρνει

στις αχνοφώτιστες των κέντρων λάμπες

Δεν υπάρχουν λόγια πια

έρημη στέκει η ακρογιαλιά

φύγαν αγάπες και φιλιά

μόνη βοή, τ’ αγέρα η λαλιά

Τα κύματα βρήκαν το κουράγιο

ανάστημα να σηκώσουνε ψηλό

να πλημμυρίσουν το έρημο μουράγιο

στη στεριά να δώσουν μάθημα καλό

Τώρα με το νου οι βάρκες ταξιδεύουν

τις σταμάτησε, εκδικήτρα, η φουρτούνα

τους θαλασσόδρομους, μόνες, αγναντεύουν

από το καλοκαίρι, μυρίζουνε μουρούνα

Να τα βράχια που παλεύουν

όρθια για να σταθούν

τους ορίζοντες πια δεν αγναντεύουν

δεν έχουν καιρό να κοιμηθούν…

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Στη μια στεκόταν η χαρά

στην άλλη η δυστυχία

ανάμεσά τους μια καρδιά

πάγωνε στου χειμώνα της τα κρύα

έλαμπε η μια πλευρά

ίσκα, π’ έφεγγε αναμμένη

στην άλλη κράταγε γερά

η σκοτεινιά φουρτουνιασμένη

σηκώθηκε ο αγέρας, στρόβιλος ψηλός

θα διώξει, είπα, την μαυρίλα

μα κείνος έπεσε σαν κεραυνός

της καρδιάς μου τρύγησε τα μήλα

τώρα κι απ’ τις δυό πλευρές

μαύρη μ’ αγκάλιασε απελπισία

νεκρολειτουργία άρχισε. Να δες…

τα φώτα άναψε άθεη εκκλησία

μέσα στο φέρετρο η ζωή

σάβανο τυλιγμένο με πανιά

στο ξύλο γαντζωμένη κι η ψυχή

κι αυτή θα λειώσει στη λάσπη τη τραχιά…

ΟΙ ΝΕΚΡΙΚΟΙ ΜΟΥ ΔΡΟΜΟΙ

Μαύρα τ’ Αχέρωντα

τ’ απύθμενα νερά

όλο ρουφάνε αχόρταγα

τα νεκροφιλημένα μας κορμιά

στο ξέφρενο τρεχαλητό τους παρασέρνουν

τις ψυχές και της κοίτης τ΄αγριόχορτα.

Δες! Σαν πετράδια λαμπυρίζουν τα μάτια των νεκρών

Καθώς τα άψυχα κορμιά τους, τώρα γέρνουν

Μη κλάψεις τους νεκρούς

πληρώσαν με τη ζωή τους τη χαρά

είχαν κοινό, που λερωθήκαν στις ίδιες αμαρτίες

χάσαν τους ίδιους αγέννητους γιούς

μόνο εγώ θα γυρνώ στους δρόμους

τους έρημους, τους νεκρικούς,

αφιερωμένος στης ψυχής τους πόνους

να ψάχνω προαιώνιους καημούς…

ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

Έλα μαζί να πάμε

ένα περίπατο, μια βόλτα

μέσα μας να κλείσουμε

του κόσμου τις εικόνες.

Των παιδιών να τραγουδήσουμε

τις γλυκειές φωνές

στης ζωής το στέμμα

σαν πετράδι να σε βάλω.

Έλα να μείνουμε

μέσα στο κόσμο μόνοι

να πάρω τη μορφή σου

να θυσιάσω τη ψυχή μου

Έλα για ν’ ανθίσει η αμυγδαλιά

και η νιότη…

Η ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ

Κουραστήκαν να χορεύουν οι σκιές στους τοίχους

ολονυχτίς παρασυρμένες, σ’ ένα ξέφρενο χορό

Μαραθήκαν οι κρίνοι στης ζωής τους κήπους

τελεύει το φως, στον αδυσώπητο καιρό

Σαν άσπρο – μαύρο, ανήσυχες ψυχές

οι μέρες και οι νύχτες σας περνούν

μονόλογοι σιωπής, απόληξες μοναχικές

που πίκρα και σκότη σας κερνούν

Πάντα γύρω σας επιμένει

να περιστρέφεται αέναο ερωτηματικό

τώρα μονάχη, σαν εφιάλτης, απομένει

η απεικόνιση της ζωής, τ’ απόλυτο κενό…