ΑΝΑΜΝΗΣΕΣ

Τώρα που σκέφτεσαι

έχει πια νυχτώσει

φεγγαροσταλιές πασπαλίσαν τ’ ωραία σου μαλλιά

τ’ άστρα παραπονιάρικα

στο σεργιάνι έχουν ξεδώσει

στ’ ουρανού την απέραντη αγκαλιά

Μ’ ένα δάκρυ

συγχώρεση

έχεις πάρει, έχεις δώσει

ΠΛΑΚΑ

(ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΟΙΚΙΑ)

Έσυρα αργά τα βήματά μου

στη συνοικία των Θεών

έψαξα για τ’ μαρτήματά μου

στις βουβές γωνιές των οικιών

μια πόρτα χτύπησε στ’ αγέρα την πνοή

και ξάπλωσε στις πλάκες, φωτός αχτίδα

κάποιο δέντρο μίλησε μ’ απόκοσμη βοή

κι από το πρόσωπό μου πέταξε η στερνή ελπίδα

παρακάτω, παράφωνη η λατέρνα

διασκεδάζει τους παλιούς καημούς,

στο υπόγειο, στενόχωρη καπνίζει η ταβέρνα

της ζωής μας, αβίωτους καιρούς

λείπεις και μόνος μες τους δρόμους

της συνοικίας π’ αγαπήσαμε τρελά

παλεύω της αγάπης μας τους νόμους

αυτούς που με πάνε στην απελπισιά

ποτέ στα πικραμένα μου τα χείλη

δεν θ’ ανθίσεις την χαρά

πήρες στα χέρια σου τη σμίλη

και λάξευσες, γρανίτινη τη συμφορά

ΚΑΙΡΟΙ

Γύρισε ο ουρανός τ΄ανάποδα

Παραξενιά η φύση

Πήγε τον κόσμο μου παράμερα

Στάζοντας αίμα, του μυαλού η φθίση

Φύσηξε αγέρας παραμάζωμα

Ξεριζωθήκαν δέντρα

Χώματα, καρδιές, όλ’ ανακάτωμα…

Κι έταξες παράδεισο, πλανεύτρα!