ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Έπλασα κάποτε ελπίδες

όνειρα

γλυκές μοσχομύριστες εικόνες

Κάποτε είχα πλάσει 

στο νου

τις μελλοντικές μου τις στιγμές

Τόση τέχνη, για τόσο ψέμα!

Τόσος ο πόνος…

Καυτό το δάκρυ…

Άπλωσα στον ήλιο τις ελπίδες

νόημα ν’ αποκτήσουν

να πάρουν φως,

συνέχεια να γίνουν

του δεξού μου του χεριού,

αστέρια να γενούν

τ’ απέραντου σύμπαντος,

με το νόημα να ζεσταθούν

να ντυθούν

την αλαζόνα αλήθεια

Να αποτολμήσουνε

να πάρουν σάρκα,

στους αδυσώπητους,

να γιγαντωθούνε, τους καιρούς 

Χαρούμενους να κάνουν

τους ονειροπόλους ποιητές

να τους καταστήσουν πάλι,

του κάλλους υμνητές

Φύλακες,

του πεπρωμένου, της αλήθειας

Κριτές των όρκων 

Και της τιμής!

Των άγραφων νόμων

γραφείς

της λευτεριάς τιμητές!

Σαν καήκαν στον

ήλιο οι ελπίδες…

Η μέρα σέρνει πίσω της

άσχημο αδέρφι τη νύχτα

Την ασχήμια της κρύβει στα σκοτάδια

όπως εγώ τ’ αποκαΐδια….