ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ Η ΩΡΑ

Φουσκωμένες παπαρούνες,

αιματικά ωραίες

σε μια άνοιξη χλωμή

( σκιάχτρο λύπησης, απομεινάρι του αεί )

Οι πρώτες οι ματιές

Την ώρα της λύτρωσης

ερμητικά κλειστό τ’ αφίλητο στόμα,

θα κρατεί

τις λίγες λέξεις

τις στερνές,

που θέλει να σου πει.

Την ώρα της λύτρωσης

τραντάξου σώμα

απ’ τα χάδια που θυμήθηκες…

Κάψου στήθος,

απ’ τα δάκρυά της

που πάνω σου χυθήκαν…

σπάραξε καρδιά, 

απ’ την αγάπη που ‘δωσες

κι απελπιστικά τώρα θυμάσαι.

Βλέπεις…

δύσκολη πάντα είν’ η νύχτα.

Ανάμνησες από πιοτό

και πίκρα στην καρδιά…

…γελοίε ποιητή

πρέπει να το νοιώσεις…

… μετά τη νύχτα

πάλι νύχτα ξημερώνει…