ΣΤΟ ΑΓΕΝΝΗΤΟ ΠΑΙΔΙ

Μολυβένιο στρατιωτάκι

παρέα στον πόνο μου κρατεί

Σπασμένος κάποιος κούκλος κλαίει

την ανημποριά του στο σκαλί

Ανάποδα το τρενάκι γυρισμένο
ονειρεύεται ένα ταξίδι, μια γραμμή
Ακίνητο το αρκουδάκι ζαλισμένο
αγναντεύει του δωμάτιου τη σιωπή

Στη γωνιά, ένα κουκλόσπιτο ανοικτό

με τη σκιά του να πέφτει χαμηλή

Ψυχορραγεί στου καιρού τον τελειωμό

καθημερνό, βλέπεις, το χαστούκι απ’ τη ζωή

Δωμάτιο εκεί δεν έχεις
μήτε κουβερτούλα απαλή
Το κρύο του Άδη σου τ’ αντέχεις
γιατί ποτέ δεν γνώρισες στοργή

Παιχνίδια σου γενήκαν

οι σκιές οι θλιβερές

του κόσμου τα λουλούδια μαραθήκαν

γιατί γεννούσανε ντροπές

Το γάλα της μάνας σου δεν ήπιες
τώρα τρέφεσαι με τις σιωπές
Του πατέρα το χαμόγελο δεν είδες
αγναντεύεις τις γκρίζες ερημιές

Τα μικρά χεράκια σου αγκαλιάζουν

νεκρικά παντοτινά κενά

Τ’ αθώα τα ματάκια σου τα λιάζουν

τα χάη, τα πάντα σιωπηλά